Een dag in het leven van de gastvrouw van het Casino
Slaperig open ik mijn ogen en kijk versuft om me heen. Is het nog zo vroeg of ben ik door mijn wekker heen geslapen? Een lichte paniek maakt zich van mij eigen, ik grijp naar mijn telefoon en zie dat hij is uitgevallen. Ik vlieg omhoog in mijn bed en ren naar de keuken, daar zie ik de secondewijzer rustig een minuut wegtikken. 10 minuten later dan mijn wekker, het valt mee maar waarom had ik gezegd dat ik wel een ochtenddienst wilde na deze nacht.
Sprinten voor de bus
Mijn gedachten gaan terug naar gisteravond 3 september, wat een chaos was het. Chaos dat inderdaad wel, maar wat een heerlijke bende. Oké focus, daarover morgen meer. Terwijl ik onder de douch spring, bedenk ik mij dat ik de bus van 11:25 moet halen. Een kwartier later loop ik in stevige pas naar de bushalte waar ik de bus al zie staan, nog een laatste sprintje en ik zit veilig in de bus.
De koffie staat klaar
Aangekomen in het casino kleed ik mij om fatsoeneer ik mijn haar en loop naar beneden. Ik zie mijn collega al staan en hoor hem van enige afstand al roepen; ‘Jij was er bij toch gisterenavond? Vertel!’ Onder het klaarzetten van de thee, het snijden van de citroenen en een kop koffie beginnen na enige tijd de eerste spelers binnen te druppelen. ‘Ha Gerhard, hoe gaat het? Ben je er weer bij vanmorgen? De koffie staat al klaar hoor, 1 suikerklontje erin.’ Gerhard komt lachend naar de bar gelopen en neemt tevreden een slok van zijn koffie, terwijl hij naar een speeltafel loopt.
5 minuten later deelt de croupier zijn eerste kaarten, aan de speltafel zie ik meerdere gasten zitten. Ik loop er heen met de vraag of ze iets willen drinken. Een koffie, cappuccino, 2 latte macchiato en een cola. Met mijn eerste bestellingen loop ik terug, terwijl ik in mijn ooghoek Lucie binnen zie komen. Dit is Lucie ze is meubilair in het casino, hoor ik mijn collega vertellen aan de nieuwe stagiaire.
De ideale gast
Zo worden de seconden, minuten en de minuten uren. De dag vlot heerlijk op deze manier. De gasten zijn vrolijk en tevreden. Lucie komt naar me toe en vraagt vriendelijk of ze een broodje kroket mag. Die is van het huis antwoord ik, terwijl ik denk aan alle keren dat ze de koppen en glazen voor ons op een centrale plek zet als het druk is, fijn zo iemand die met het personeel mee denkt op dat soort momenten. Verder krijg ik nog een aantal warme en koude dranken. Als ik bij de bar aankom zie ik de stagiaire bezig met mijn bestelling en vraagt ze hoe ze de espressobonen bij moet vullen. Ik laat haar zien waar ze deze kan vinden en samen zorgen we ervoor dat de dranken er verzorgt uitzien.
Spoorzoeken naar die ene gast
Terwijl ik al mijn bestellingen aflever, is de meneer die koffie heeft besteld nergens meer te vinden. Ik kijk om mij heen en zie hem nog net de trap oplopen naar de speelautomaten. In versnelde pas loop ik achter hem aan en kan hem nog net zijn koffie geven voor hij helemaal uitzicht is verdwenen. Snel loop ik naar de keuken om te kijken of het broodje kroket al klaar is. De keuken inlopend hoor ik de koks alweer grappen over de nieuwe stagiaire, misschien iets voor die vrijgezelle kok? Ik zie mijn broodje staan, pak er een bakje mosterd bij en loop snel naar Lucie. Onderweg kom ik Gerhard nog tegen en vraag of hij nog een kop koffie wil? ‘Graag’ luid het antwoord. De dag vliegt voorbij en om 8 uur sta ik weer buiten, pak ik de bus naar huis en plof ik neer op de bank met mijn favoriete serie op Netflix.
